Dzięki dofinansowaniu MKiDN zinwentaryzowano i poddano konserwacji lub odkwaszeniu część archiwum Juliana Antonisza. Na stronie www.archiwumjulianaantonisza.pl dostępny jest inwentarz zawierający opis 30 zeszytów i 21 teczek-pomysłowników Juliana Antonisza.
Książka „Antonisz. Technika jest dla mnie rodzajem sztuki”
Wystawie towarzyszy pierwsza przekrojowa 256-stronnicowa publikacja podsumowująca wszystkie dziedziny twórczości Juliana Antoniszczaka. Książka pod redakcją Joanny Kordjak-Piotrowskiej, autorami projektu graficznego publikacji są Jakub de Barbaro i Kuba Sowiński. Książka dostępna również w wersji angielskiej.
Do książki dołączono płytę DVD zawierającą 16 filmów Antonisza. Album wraz z płytą dostępny w cenie 90 zł w Księgarni Artystycznej w Zachęcie. Księgarnia prowadzi również sprzedaż internetową za pośrednictwem Allegro:
Kontakt do Księgarni w Zachęcie: tel. 22 556 96 61 (czynne od wtorku do niedzieli w godz. 12–20, a także podczas wernisaży i innych imprez towarzyszących wystawom w galerii)
ksiegarnia@zacheta.art.pl
Filmy Antonisza wreszcie na DVD! Katalog wystawy - książka „Antonisz. Technika jest dla mnie rodzajem sztuki” (do kupienia w księgarni w Zachęcie oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie), zawiera płytę dvd z jego filmami pt. Antonisz Filmy Wybór.
Płyta zawiera wybór 16 filmów artysty, zdigitalizowanych w ramach projektu restauratorskiego Filmoteki Narodowej, mającego na celu zabezpieczenie i restaurację cyfrową filmów z kolekcji Studia Filmów Animowanych w Krakowie. W ramach projektu zdigitalizowano dwadzieścia cztery z trzydziestu sześciu filmów tego twórcy.
Na płycie dostępne są napisy angielskie.
Spis filmów na DVD:
Fobia, 1967
W szponach seksu, 1969
Jak działa jamniczek, 1971
Te wspaniałe bąbelki w tych pulsujących limfocytach, 1973
Kilka praktycznych sposobów na przedłużenie sobie życia, 1974
Film o sztuce... (biurowej), 1975
Słońce — film non-camera, 1977
Ludzie więdną jak liście — non camera, 1978
Dziadowski blues—non camera, czyli nogami do przodu, 1978
Co widzimy po zamknięciu oczu i zatkaniu sobie uszu. (Film bez kamery), 1978
Ostry film zaangażowany—non camera, 1979
Polska Kronika Non-Camerowa Nr 4, 1982, wydanie „B", 1982
Polska Kromka Non-Camerowa Nr 5 1983, wydanie A, 1983
Dodatkowe wole trawienne magistra Kiziołła, 1983
Polska Kronika Non-Camerowa Nr 8, wyd. A 1985 r., 1985
Tekst wygrawerowany przez Antonisza na tabliczce z opisem: Dźwiękownica unikalna żyletkowa (robi na poczekaniu
dwa ślady asymetryczne), oraz czytnica optyczna,
ślad do nalepiania na taśmę 35 mm, przesuw noża automatyczny,
pomysł i wykonanie: Julian Antonisz, 1970
Maszyna transmitowała wibracje dźwięku na wibracje ostrza
żyletki, która przecinała wzdłuż taśmę magnetyczną, tworząc nierówną krawędź. Cienki pasek przepołowionej taśmy magnetycznej był następnie przyklejany na taśmę 35 mm w miejscu ścieżki
dźwiękowej, nierówna linia taśmy stanowiła rysunek dźwięku,
odczytywany optycznie w projektorze.
Automatyzacja procesu tworzenia dźwięku wydrapywanego na
taśmie magnetycznej pozwalała artyście na stworzenie ścieżki
dźwiękowej całego filmu. Metodę tę zastosował m.in. w filmie
Ludzie więdną jak liście… Film bez kamery.
Wystawa Antonisza w warszawskiej Zachęcie. Maszyna na zdjęciu: Pantograf‑animograf fazujący 24‑kadrowy
Tekst wygrawerowany przez autora na tabliczce z opisem: Pantograf‑animograf fazujący 24‑kadrowy
— unikalny w skali
światowej wynalazek
konstruktor: Julian Antonisz — reżyser, artysta plastyk i kompozytor
koncepcja i wykonanie: 1968–1970
Urządzenie nazywane „fortepianem Antonisza” było chyba najważniejszym wynalazkiem artysty. Rozbudowany pantograf został wyposażony w dwa ramiona rysujące na kartce formatu A6, połączone przegubowo z 24 igłami drapiącymi w taśmie filmowej. Dzięki znalezieniu odpowiednich punktów podparcia oraz umiejscowieniu igieł w stosunku do ramion pantografu powstawał efekt fazowania wybranych ujęć filmowych. Za pomocą pantografu fazującego można było wykonać 24 klatki, co odpowiada jednej sekundzie filmu. Artysta rysował obiema rękami jednocześnie: lewą rysował pierwszą fazę z danego ujęcia, a prawą — ostatnią. Na taśmie filmowej powstawały wówczas automatycznie pośrednie fazy ruchu. Wynalazek pozwalał na częściowe zautomatyzowanie procesu animacji, a tym samym znaczne skrócenie czasu pracy artysty. Przy pomocy tej maszyny Antonisz stworzył najsłynniejsze filmy non‑camerowe, m.in. Dziadowski blues non camera, czyli nogami do przodu oraz większość Polskich Kronik
Non-Camerowych.