Adres: Muzeum Narodowe w

Krakowie

al. 3 Maja 1, 30-062 Kraków

tel. centrala: 12 29 55 500, fax. 12 29 55 555

e-mail: dyrekcja@muzeum.krakow.pl

Maszyna transmitowała wibracje dźwięku na wibracje ostrza żyletki, która przecinała wzdłuż taśmę magnetyczną, tworząc nierówną krawędź. Cienki pasek przepołowionej taśmy magnetycznej był następnie przyklejany na taśmę 35 mm w miejscu ścieżki dźwiękowej, nierówna linia taśmy stanowiła rysunek dźwięku, odczytywany optycznie w projektorze. Automatyzacja procesu tworzenia dźwięku wydrapywanego na taśmie magnetycznej pozwalała artyście na stworzenie ścieżki dźwiękowej całego filmu. Metodę tę zastosował m.in. w  filmie Ludzie więdną jak liście… Film bez kamery.

Urządzenie nazywane „fortepianem Antonisza” było chyba najważniejszym wynalazkiem artysty. Rozbudowany pantograf został wyposażony w dwa ramiona rysujące na kartce formatu A6, połączone przegubowo z 24 igłami drapiącymi w taśmie filmowej. Dzięki znalezieniu odpowiednich punktów podparcia oraz umiejscowieniu igieł w stosunku do ramion pantografu powstawał efekt fazowania wybranych ujęć filmowych. Za pomocą pantografu fazującego można było wykonać 24 klatki, co odpowiada jednej sekundzie filmu. Artysta rysował obiema rękami jednocześnie: lewą rysował pierwszą fazę z danego ujęcia, a prawą — ostatnią. Na taśmie filmowej powstawały wówczas automatycznie pośrednie fazy ruchu. Wynalazek pozwalał na częściowe zautomatyzowanie procesu animacji, a tym samym znaczne skrócenie czasu pracy artysty. Przy pomocy tej maszyny Antonisz stworzył najsłynniejsze filmy non‑camerowe, m.in. Dziadowski blues non camera, czyli nogami do przodu oraz większość Polskich Kronik Non-Camerowych.