Projekt zrealizowany dzięki dofinansowaniu
ze środków
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Julian Józef Antonisz, wł. Julian Antoniszczak
1941-1987
Wielokrotnie nagradzany na polskich i międzynarodowych festiwalach filmowych twórca filmów animowanych i eksperymentalnych, jeden ze współzałożycieli krakowskiego Studia Filmów Animowanych, wynalazca i kompozytor.
Zrealizował 36 filmów, z których większość była rysowana bezpośrednio na taśmie filmowej. Przy realizacji większości filmów współpracował z żoną Danutą Antoniszczak (Zadrzyńską). W 1966 roku ogłosił Manifest artystyczny Non Camera, w którym sformułował swoją wizję filmu, tworzonego bezpośrednio na taśmie filmowej, bez użycia kamery.
Ukończył średnią szkołę muzyczną oraz studia na Wydziale Malarstwa i Grafiki krakowskiej ASP. Wcześniej przez jeden semestr studiował też fizykę na UJ. Wykształcenie w tak różnych kierunkach ułatwiło mu tworzenie kina prawdziwie autorskiego: filmy według własnych pomysłów samodzielnie reżyserwał i animował, komponował do nich muzykę, opracowywał dźwięk, używając przy tym wszystkim konstruowanych przez siebie urządzeń. Opracował wiele własnych technik bezpośredniego oddziaływania na taśmę filmową, eksperymentując nawet z rysowaniem dźwięku na ścieżce dźwiękowej filmu.
Filmy Antonisza są nieodłączną częścią większości reprezentatywnych pokazów polskiej animacji.
Ważniejsze nagrody:
- Nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym – Tours 1969 za
W szponach seksu,
- I Nagroda „Złote Koziołki” w grupie filmów animowanych na
II Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży – Poznań
1971 za Jak nauka wyszła z lasu,
- Nagroda główna „Brązowy Lajkonik” na 12. Ogólnopolskim Festiwalu
Filmów Krótkometrażowych – Kraków 1972 za Jak działa jamniczek,
- Grand Prix „Złoty Lajkonik” na XX OFFK i „Brązowy Smok” na XVII
MFFK – Kraków 1980 za Ostry film zaangażowany – non camera,
- Nagroda główna „Brązowy Lajkonik” na XXII OFFK – Kraków 1982
za Polską Kronikę Non-Camerową Nr 1,
- Nagroda Główna oraz Nagroda jury FIPRESCI na XXX festiwalu
filmów krótkometrażowych – Oberhausen 1984 za Polską Kronikę
Non-Camerową Nr 6,
- Wyróżnienie specjalne jury FICC w zestawie retrospektywnym SFA na XXX festiwalu
filmów krótkometrażowych – Oberhausen 1984 za „Fobię”, „Kilka praktycznych sposobów na przedłużenie sobie życia” oraz za „Dziadowski Blues – non camera, czyli nogami do przodu”,
- Nagroda jury FICC na XXXII festiwalu filmów krótkometrażowych
– Oberhausen 1986 za Światło w tunelu,
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki – Szefa Kinematografii za osiągnięcia w roku 1980 — Warszawa 1981
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki – Szefa Kinematografii za osiągnięcia w roku 1986 — Warszawa 1987